கபில்தேவ் – உலகின் கண்களில் இந்தியாவின் மரியாதை

அக்டோபர் 17, 1994. இந்திய அணிக்காக Kapil Dev கடைசியாக ஆடிய தினம். நான் 44 நாள் குழந்தை! கிரிக்கெட் பற்றித் தெரியவே அதன்பிறகு 6 ஆண்டுகள் ஆனது.

இந்தியா புதிய கடவுளைத் தேர்ந்தெடுத்திருந்தது. அதற்குள் Kapil Dev வரலாறு ஆகிவிட்டார். புயல் கரை கடந்ததும் மழை பொழிவதுதானே இயற்கையின் இயல்பு. ஹரியானா ஹரிகேன் ஓய்ந்ததும் சச்சின் எனும் மேகம் மொத்த தேசத்தையும் சூழ்ந்தது. அம்மேகம் பொழிந்த ரன் மழையில் ரெக்கார்டுகளும், வரலாறுகளும் அடித்துச் செல்லப்பட்டுக்கொண்டிருந்தன. அவரே ரெக்கார்ட் ஆனார். வரலாறும் ஆனார்.

அந்தச் சூழ்நிலையில் வளர்ந்த எங்கள் கிரிக்கெட் வரலாறு 21-ம் நூற்றாண்டில் இருந்துதான் தொடங்குகிறது. அதில் கபில்தேவின் பெயருக்கு முன்னால் ‘முன்னாள்’ என்ற பட்டம் அலங்கரித்துக்கொண்டேதான் இருக்கிறது. நிகழ்கால மோகத்திற்கு மத்தியில் கடந்த காலம் எப்படி அடிபட்டுப்போகும் என்பதற்கு பாலிவுட் சாட்சி. தோனியின் கதைக்குப் பிறகுதான் சச்சினின் கதை படமானது. இப்போதுதான் கபிலின் கதை படமாக்கப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறது.

சச்சின் மாயத்துக்கும் Fatal 4 மோகத்துக்கும் இடையே வளர்ந்த எனக்குள் Kapil Dev என்ற வரலாற்றின் பிம்பம் வளர்ந்தது சாதாரண விஷயம் இல்லை. 1983 உலகக் கோப்பையை வென்று கொடுத்தார் என்ற கூகுள் fact எந்த வகையிலும் அதற்குக் காரணமாக இருந்திருக்கப் போவதில்லை. இருந்தும், Kapil Dev எப்படி என் ஆதர்சம் ஆனார்..! அதுதான் கபில்தேவ்! அதுதான் அவர் இந்திய கிரிக்கெட்டில் ஏற்படுத்திய தாக்கம்!

வெற்றியும் தோல்வியும் இங்கு ஹீரோக்களை, லூஸர்களை முடிவு செய்துவிடுவது இல்லை. அந்த வெற்றியோ, தோல்வியோ ஈட்டப்படும் விதம்தான் எப்பேர்ப்பட்ட நாயகனையும் உருவாக்குகிறது.

இந்தியா 1983 உலகக் கோப்பையை வென்றது – இதில் கபில்தேவின் தாக்கம் ஒன்றும் இல்லை.

கத்துக்குட்டி இந்தியா 1983 உலகக் கோப்பையை வென்றது – மிகப்பெரிய சாதனை. சந்தேகம் இல்லை.

நடப்பு சாம்பியன் வெஸ்ட் இண்டீஸை ஃபைனலில் வென்று, கத்துக்குட்டி இந்தியா 1983 உலகக் கோப்பையை வென்றது – கபில்தேவ் எனும் மகத்தான வீரனின், கேப்டனின் சாதனை இதுதான்.

“அப்போதைய இந்திய அணி அவ்வளவு தைரியமான அணி கிடையாது. வீரர்கள் எளிதில் தளர்ந்துவிடுவார்கள். அதற்கு முன் அவர்களிடம் போராட்ட குணத்தை அதிகம் பார்த்ததில்லை. ஆனால், கபில் தேவ் அதை மாற்றினார். களத்தில் தன் வீரர்கள் சோர்ந்துபோகவே விடமாட்டார். அந்த மொத்த அணியின் திறனையும் அவர் ஒருவராகத் தூக்கி நிறுத்தினார். இந்திய அணியின் முகத்தை மொத்தமாக மாற்றினார். நிச்சயம் அவர்தான் அந்த உலகக் கோப்பையை இந்தியா வெல்ல முக்கியக் காரணம். அதுவரை இந்திய அணியிடம் இல்லாத வின்னிங் ஆட்டிட்யூடை கபில்தான் விதைத்திருப்பார்”

100 மீட்டர் தூரத்தில் அமர்ந்து போட்டியைக் கவர் செய்த பத்திரிகையாளரோ, பல்லாயிரம் கிலோமீட்டர் தொலைவிலிருந்து தொலைக்காட்சியின் வாயிலாக போட்டியைப் பார்த்த ரசிகரோ இதைச் சொல்லவில்லை. கபில்தேவை, இந்திய அணியை, இந்தியன் அணியின் அணுகுமுறையை நேருக்கு நேர் களத்தில் நின்று பார்த்த வெஸ்ட் இண்டீஸ் ஜாம்பவான் சர் விவியன் ரிச்சர்ட்ஸ் சொன்ன வார்த்தைகள் அவை.

2 ஆண்டுகளுக்கு முன் அவரிடம் நான் எடுத்த பேட்டியில், “1983 உலகக் கோப்பையை இந்தியா வென்றதன் காரணம் என்ன?” என்று கேட்டதற்கு அவர் சொன்ன பதில் இது! டீம் ஸ்பிரிட் என்றோ, கூட்டுமுயற்சி என்றோ அவர் பொத்தாம் பொதுவாக சொல்லியிருக்கலாம். ஆனால், ஒற்றை வார்த்தையில், கபில்தேவ் தான் காரணம் என்றார்!

கபில்தேவை விட்டு ரிச்சர்ட்ஸ் பக்கம் செல்வோம். வெஸ்ட் இண்டீஸ் பக்கம் செல்வோம்.

இந்த நூற்றாண்டில் கிரிக்கெட் பார்த்த எங்களுக்கு மஞ்சள் உடை அணிந்த அந்த பான்டிங்கின் அணிதான் சிம்மசொப்பனம். அதுபோல், எங்கள் முந்தைய தலைமுறைக்கு கிளைவ் லாய்டின் வெஸ்ட் இண்டீஸ். எங்களிடம் மில்லினியல்கள் கிரிக்கெட் பற்றிப் பேசினால், “அந்தக் காலத்துல சச்சின், கங்குலி ஓப்பனிங் பார்ட்னர்ஷிப், டிராவிட் – லட்சுமண் பார்ட்னர்ஷிப்” என இந்திய அணி பற்றிப் பேச ஆயிரம் கதைகள் இருக்கும். யுவ்ராஜ், ஜாஹிர், சேவாக் என நிறைய பெருமைகள் பேசுவோம். ஆனால், எங்களின் முந்தைய தலைமுறையின் கிரிக்கெட் கதைகள் கரீபீய தீவுகளைச் சுற்றி வட்டமிடுபவையே!

கிளைவ் லாயிட், கார்டன் கிரீனிட்ஜ், ஆண்டி ராபர்ட்ஸ், விவியன் ரிச்சர்ட்ஸ் டெஸ்மண்ட் ஹெய்ன்ஸ், ஜோயல் கார்னர், மைக்கேல் ஹோல்டிங், மால்கம் மார்ஷல் என அதுவொரு Cult! ஒவ்வொரு கிரிக்கெட் போட்டியைப் பார்க்கும்போதும் அவர்களைப் பற்றிய ஏதோவொரு விஷயம் சொல்வார் அப்பா.

ஆஸ்திரேலியாவின் ஆதிக்கத்தை நினைத்துப் புலம்பையில், வெஸ்ட் இண்டீஸின் ஏகாதிபத்தியைச் சொல்லி சிலாகிப்பார். ஷோயப் அக்தர் வேகமாக வந்து பந்துவீசுவதை வியக்கும்போது அந்த முரட்டுத்தனமான கரீபிய ஃபாஸ்ட் பௌலிங் யூனிட்டைப் பற்றிப் பேசுவார். டி-20 ஃபார்மட் என் தந்தைக்கெல்லாம் மிகவும் புதிதாக இருக்கும் என்று நினைத்தால், “ரிச்சர்ட்ஸ் ஆட்டம் பாத்திருக்கியா” என நம்மை லெஃப்டில் டீல் செய்வார். ரிச்சர்ட்ஸின் கதைகளெல்லாம் ஒருபோதும் ஓயாது. அவர் நடந்துவரும் விதம், ஹெல்மட் போடாமல் நிற்கும் தோரணை, பபிள் கம் மென்றுகொண்டே ஜஸ்ட் லைக் தட் சிக்ஸர்கள் பறக்கவிடும் அந்த பேட்டிங் ஸ்டைல் என கதைகளுக்குப் பஞ்சமே இருக்காது. இப்போது அதையெல்லாம் நினைத்தால், KGF பட narrator போல்தான் தெரிகிறார் அப்பா.

அந்த அணியின் மீது அப்படியொரு பிம்பத்தை உருவாக்கிவைத்தவர், இன்னொரு கதையும் சொன்னார். அந்த மகத்தான அணியை மண்டியிடச் செய்த மாவீரனின் கதை. கபில்தேவின் கதை. ரிச்சர்ட்ஸ் சொன்ன விஷயங்களையேதான் அவரும் சொல்லியிருக்கிறார். //அப்போதைய இந்திய அணி அவ்வளவு தைரியமான அணி கிடையாது. வீரர்கள் எளிதில் தளர்ந்துவிடுவார்கள். அதற்கு முன் அவர்களிடம் போராட்ட குணத்தை அதிகம் பார்த்ததில்லை// – இந்த போர்ஷனைப் பற்றி மிகவும் விரிவாக, கோவமும் ஆதங்கமும் கலந்து சொல்லியிருக்கிறார். அதன்பிறகு கபில் பற்றிப் பேசும்போது சந்தோஷமும் பெருமையும் கலந்து வெளிவரும். அதற்கும் மேல், அவர் கதைகளைச் சொல்லும்போதெல்லாம் அவர் மீதான மரியாதை வெளிப்படும்.

அந்த மரியாதையை என் தந்தையின் கண்களில் மட்டும் பார்க்கவில்லை. அன்றைய பேட்டியில் கபில்தேவ் பற்றிப் பேசியபோது, ரிச்சர்ட்ஸ் கண்களிலும் அந்த மரியாதை தெரிந்தது. “நான் அவரைப் பார்த்து வியந்திருக்கிறேன்” என்று அவர் சொன்னது, கபிலின் கேட்ச் பற்றிச் சொல்லும்போது எவ்வளவு உண்மை என்று புரிந்தது.

உலகக் கோப்பை ஃபைனலில் தன்னுடைய கேட்சைப் பிடித்த இந்தியக் கேப்டன் பற்றி ரிச்சர்ட்ஸ் சொன்ன வார்த்தைகள் இவை : “உண்மையைச் சொல்லவேண்டுமென்றால், அந்த இடத்தில் அமர்நாத், கவாஸ்கர் போன்றவர்களில் யாரையாவது பார்த்திருந்தால், `நிச்சயம் எனக்கு வாய்ப்பு இருக்கிறது’ என்று நினைத்திருப்பேன். ஆனால், அந்த இடத்தில் கபில்தேவைப் பார்த்த நொடியே எனக்கு வாய்ப்பு இல்லை என்பதை முடிவு செய்துவிட்டேன். அவர் கேட்சைப் பிடிப்பதற்கு முன்பே என் கிளவுஸ்களை நான் கழற்றி நடக்கத்தொடங்கிவிட்டேன். ரசிகர்கள் எழுப்பிய பெரும் சத்தம், அவர் அதைப் பிடித்துவிட்டார் என்பதை உறுதி செய்தது. கபில் நிச்சயம் அதைத் தவறவிடமாட்டார் என்று எனக்குத் தெரியும்”.

நான் வியந்து பார்க்கும் தந்தையின் கண்களில் மரியாதை வெளிப்படுகிறது. அவர் வியந்து பேசிய ரிச்சர்ட்ஸ் எனும் ஜாம்பவானின் கண்களில்கூட மரியாதை வெளிப்படுகிறது. அப்படியெனில் அவர் எப்படியான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கவேண்டும்!

கபில்தேவ் அவருக்கான மரியாதையை மட்டும் சம்பாதிக்கவில்லை. இந்திய அணிக்கும், ஒட்டுமொத்த இந்தியாவுக்கும் மரியாதை கிடைக்கக் காரணமாக இருந்தார். பல சூப்பர் ஸ்டார்கள் இருந்தாலும், அதுவரை கத்துக்குட்டியாக, போராடத் தெரியாதவர்களாக, போராட விரும்பாதவர்களாக, லூஸர்களாக மட்டுமே அறியப்பட்ட இந்திய அணிக்கு, உலகச் சாம்பியன் எனும் மாபெரும் அந்தஸ்தை ஏற்படுத்திக்கொடுத்தார். அதையெல்லாம்விட கரீபியர்களின் கதைகளை மட்டுமே பேசிக்கொண்டிருந்த என் முந்தைய தலைமுறைக்கு இந்திய கிரிக்கெட்டைப் பற்றிப் பேசுவதற்கான கதை ஒன்றை அமைத்துக் கொடுத்தார். இந்தியக் கிரிக்கெட்டுக்கு ஒரு தொடக்கம் ஏற்படுத்திக்கொடுத்தார்.

யோசித்துப் பார்த்தால் என்னுடைய கிரிக்கெட் 21-ம் நூற்றாண்டில் இருந்தா தொடங்குகிறதா. என் தலைமுறையின் கிரிக்கெட் சச்சினில் இருந்தா தொடங்குகிறது! நிச்சயம் இல்லை. தொடர்ந்து கிரிக்கெட் பார்ப்பதற்கு வேண்டுமானால் சச்சின், கங்குலி, டிராவிட் போன்றவர்கள் காரணமாக இருக்கலாம். ஆனால், முதல் முறை பார்த்தது, அதை ரசித்தது நம் முந்தைய தலைமுறையின் வாயிலாகத்தான் இருக்கும். பெரும்பாலும் அப்பாக்களின் கண்களின் வழியாகத்தான் இருக்கும். என் கிரிக்கெட் அப்படித்தான் தொடங்கியது. கபில்தேவினால் பெருமை கொண்ட கண்களின் வழியே!